Dag 9: Eide - Bud, 93 km, 593 hms

Toen ik vanochtend wakker werd, moest ik even diep nadenken waar ik was. Een teken dat ik goed geslapen heb. Niet zo heel raar na de intensieve dag van gisteren. We hadden onze tent opgeslagen bij een meer in Eide. Tijdens het ontbijt begon het plots te regenen. Potverdorie, dat was niet de bedoeling. Hadden we ook nog aan een kant de tent open gelaten en bleek het naar binnen te hebben geregend :( Niet dramatisch maar wel even lastig. 

Eenmaal op de fiets regende het gelukkig niet meer en bleef het de rest van de tocht droog. We besloten eerst boodschappen te doen. Het is steeds even plannen wat wijsheid is. Je wilt natuurlijk niet te veel gewicht meezeulen maar ook niet het risico lopen voor een gesloten supermarkt te staan. Op zaterdag sluiten de meeste zaken om 15 uur. De grotere supermarkten zijn wel tot later open maar die zitten niet in iedere plaats. We streken neer in Elnesvågen en die had tot mijn grote  genoegen ook een Vinmonopolet: een wijnwahalla of eigenlijk gewoon en minder romantisch gezegd een slijterij. Je moet weten dat je in de supermarkten geen alcohol boven de 4,7% kunt krijgen. Daarvoor moet je dus voor naar de Vinmonopolet, die in handen is van de Noorse regering en die dus ook een monopoliepositie heeft op het gebied van verkoop van sterkere drank (boven de 4,7% dus). De verkoopmedewerker legt uit dat ze hiermee het alcoholgebruik aan banden willen leggen. Het is dus moeilijker te verkrijgen èn het is loeiduur. Maar goed: op ons heeft het niet zoveel effect en even later lopen we met een Gato Negro weer naar buiten. Wel grappig te bedenken dat je als verkoper in een slijterij ambtenaar bent.

We zetten de trip voort richting de kust. Er staan weinig wind en de wegen zijn glooiend. Er zullen vast wel wat hoogtemeters op de teller staan vanavond maar het zijn geen korte steile klimmetjes. M’n benen zijn er blij mee want ik voel ze nog wel iets van gisteren. Bij de kustplaats Vevang halen we wat broodjes en daarna kon het traject worden ingezet waar ik me al een hele tijd op zat te verheugen: the atlantic road. En wat was ie supergaaf! Prachtige uitzichten over de zee en baaien. Als gisteren al geschreven zijn het 8 bruggen over 8 km die een aantal eilanden met elkaar verbinden. Eén brug sprong eruit: de Storseisundbrua. Niet lang, maar wel hoog - zo’n 8-9% klimmen (en dalen natuurlijk). Ik keek m’n ogen uit. Er was geen fietspad maar het viel met de drukte wel mee en er was weinig wind. Moet er niet aan denken om met windkracht 5 over die kustroute te fietsen. Aan het einde van de route gingen we hetzelfde traject weer terug. Als we noordelijker zouden gaan, zouden we weer een aantal tunnels tegen komen en het is ook niet logisch ivm de terugreis. Geen straf want zo konden we die Storseisundbrug nog een keer nemen. 

We vervolgden de route in zuidelijke richting zo’n 25 km langs de kust en overnachten in het plaatsje Bud (what’s in a name). Daar op de camping aangekomen, begon het weer - ja, hoor - te regenen. Besloten om toch maar weer een hytte te nemen met uitzicht op zee (als je de campers wegdenkt ;) ) Ik had gehoopt op een mooie sunset, maar dat zit er waarschijnlijk niet in. Mocht dat wel zo zijn, dan laat ik het morgen wel weten.